Widowisko na kanwie jednego z najważniejszych dzieł literatury polskiej. Manifest polskiego romantyzmu sprzed niemal dwustu lat ukazany przez pryzmat współczesności, bez patosu i zadęcia, za to z dystansem, humorem i ironią. Uczucia, intuicja i wiara jako narzędzia poznawania świata sprawdzają się zadziwiająco dobrze, gdy interpretowane są w kontekście kultury masowej. Liryzm, groza, zjawiska nadprzyrodzone i subtelny erotyzm – to jeszcze Mickiewicz czy już popkultura? A może nie zmieniliśmy się tak bardzo?
Swoiste „zapętlenie czasu” widoczne jest też w kostiumach i muzyce. Pełne przepychu kontusze i żupany uzupełniają współczesne akcenty, jednocześnie umowność scenografii pozwala widzowi na odwoływanie się do własnej wyobraźni i poddaniu się teatralnej zabawie. Różnorodne kompozycje muzyczne o nowoczesnym brzmieniu, brawurowo wykonywane przez aktorów układają się w prawdziwe show. Estetyka spektaklu bliska współczesnym, młodym odbiorcom, pewnie spodobałaby się samym romantykom.