Jak często zdarza nam się mówić: „to się nie dzieje…”, „to niemożliwe”. Jak często nieprawdopodobna, surrealistyczna wizja świata puka do naszego realnego świata. Granica między absurdem a rzeczywistością zaciera się niezauważenie, a przysłowie o gotującej się żabie przychodzi na myśl zawsze za późno. 

Taki zdawałoby się nieprawdopodobny świat tworzy Franz Kafka w swoim „Procesie”. Sięgamy po tę genialną powieść w przekonaniu, że wielka literatura antycypuje, w jakiś tajemniczy sposób wyprzedza rzeczywistość. Kafka tworzy model rzeczywistości, który mimo, że jest fikcyjny rezonuje z tym w czym uczestniczymy współcześnie, a metaforyka i poetyka jego tekstu dawno nie brzmiały tak współcześnie, prawdziwie i złowrogo. 

W naszej wizji „Procesu” nie próbujemy podkreślać współczesnego wymiaru prozy Kafki, on wydobywa się sam, nie potrzebuje pomocy. Biorąc za cel metaforę, a za środki materię teatru lalek, teatru formy i plastyki chcemy zgłębić wieloznaczną poetykę tekstu. Chcemy stworzyć model rzeczywistości zdolny wydobyć z niej pytania, które wchodzą w dialog z pytaniami Kafki. Chcemy za pomocą tego modelu sprawdzić, jak ciepła jest już woda, w której kąpie się przysłowiowa żaba.